Çocuktuk hep bu kıyıya gelirdik akşamları.
Oynar, taşa tutardık azgın dalgaları.
Şurada büyük, sağlam bir kaya vardı.
Oturur üzerine, seyrederdik kızıl ışınları.
Fakat yeller esiyor şimdi o kayanın yerinde.
Yumuşak bir toprak, basınca gömülüyor derine.
Büyüktü kalkmaz, hem kaldırmalarına sebep ne?
Kaldırmadılar, için için eridi kendi kendine.
Dalgalar sadece kızıl ışınlarla vurmaz oraya.
Gecede karanlık ışınlarla vururdu kayaya.
Çatladı, parçalandı bir gün hayatı ermişti sona.
Arkasından, basınca gömülen toprak kaldı burada.
8.3.1979/Polatlı
Necdet Cemal OcakKayıt Tarihi : 7.6.2007 22:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!