Eriyen Bilge Şiiri - Mizgin Teker

irkilerek gün ışığından
-yine ve rağmen-
aydınlığın ferah ışıklarını bekleyen
tam o sırada
üzerine gün batımı çöken mesken.

neden
ahşap bir çatı katı kadar hüzünlüsün,
henüz bu kadar gençken.

zamanda kapladığı alan artsın,
hayat kendi varlığına inansın diye
-çünkü onu da inandıracak biri lazım-
dününü bile gün sayan umut çiçeği.

her karanlık dediğinde,
etrafında dönüp.
biraz aydınlık ve
görmeyi dilediğinde,
neden kendine dönüksün.

ellerin mi yumuşaktı,
zaman mı çetrefilli.
hasret kesiyor ellerini,
zaman ardından teyelliyor.

kalbimde zeytin ağacı,
ağacın kanayarak susayan dalları.
-neden zeytin bilmiyorum -
kalbimde taşıdığım ağacı tanımayışımı
yadırgamıyorum.

ve o tuhaf ırmakların
göğsüme basarak taşan ayakları.
gözlerimden geçerken tuzlanıyor.
sahi önceden,
deniz kabuğundan gelirdi
denizin sesi.
bizimle konuşurdu.
tanımasan da maviyi
hayali yeter-di.
gelir aklına,
düşlerini ısıtıp gider-di.
ama artık tanıdın yetmiyor.
ne kadar beklersen bekle,
gidenler geri gelmiyor.

çocuktun ya.
çocuksun hala.
ve çocuklara bakarak kıskandığında da
çocuktun.
hiç
çocuk olamadın daha.

çoğul değil tekil.
somut değil soyut.
uzak değil yakın.

neden hala,
ne kadar gidersen git varamadın.
anlamadığın yerleri sormaya utandın,
bugün başkalarının rüyasına uyandın.

kalbini avuçlayan tercümesiz bir kar.
görünmeyen caddelerde hep bi’ ayaz var.
evin kapısı bu kış için kısa.
sen yine de inşa etme üşü.
soğukta kur ki düşü.
biraz üşü.
çünkü zaman dar.

pişmanlıklar uzun sürer sonra.
23 kasımlar kadar.

kalbimde boş kalmış üç odacık var.
kendinin ikliminde üşüyen bi’ çocuk
büyüdükten sonra hangi iklime alışır.
kendine karşı zırh giyer,
hep kendiyle kapışır.

düşlerini
ellerinden önce yakmadan,
neyin sıcaklığında mayışır.

al madalyanı.
ama boynunda değil,
sırtında taşı.

karanlık dedin,
önüne gölgen düştü.
gördüğün uzunca bi düştü.
kelimeler kayıptı,
susuyordu herkes.
bekleyerek başlattın savaşı.