Eriyen Adam II Şiiri - Hasan Gün

kimsecikler bilmiyor nasıl eridiğimi!
bilmem ki kime nasıl izlenim verdiğimi!

terlerken ellerimde tuttuğum parmak ucun,
volkan gibi sarıyor parmağımı avucun!

çöle vurgun bir balık suda boğulur mu hiç!
tıpkı öylece bende boğan,öldüren sevinç !

her nefeste eriyen dipsiz bir buzdağıyım!
hayat öpücüğüyle titreyen dudağıyım!

sığamam bir kalıba bir damlada taşarım!
onun avuçlarında sonsuza dek yaşarım!

eririm! eririm de bildirmem kimselere!
eriyip karışırım gözyaşımla sellere !

dört nala atlılarla durma kaç ha durma kaç!
böyle nereye kadar; o gözlerinken kıskaç!

çözülmüş dağılırken zerrelerim dört yana,
aşk! aşk! aşk olsun inan beni toparlayana!

kimsecikler bilmiyor erimek ne erimek!
suyun halleri gibi halden hale can vermek!

yanmak mı korkuturmuş eriyen bir adamı!
kulak verip dinlerken bir kalp benim sedamı !