Eriyen Şiiri - Hakan Karaduman

zaman uzun süredir donar günü sona bitirenler için
buzlanmış geçmiş erirken talihsiz bir kaç anıdır kalan
önce gitme telaşı sarar teslim olmuş ruhları, daha erken
sıralanırlar bir bir, talihsiz kaderin acele yazılan defterinden

bir garip uğultudur kulaklarda çınlayan durunca
avare zamanları boşluk çağırır sorular yanıtlanınca
iz düşümlerini örter; hem var hem yokken nefeslerinde
içini boşaltırken yüce ruh dolar bedenin atıl sessizliğinde.

Zaman son havuza toplanır, akar; taşacak geri kalan
ölüm; en asi huzursuzlukta soluklanır, durunca zaman
bekleme odası yaralı yataklar, yüzlerde gitmeye aman
son kasını da bırakınca hayat, 'meçhule' gevşer zaman

Bir başkaldırıdır her sıçrayan damlalar dışarı
keskin şimşekler ateşler her bir yalanı
zaman üzgün, ezik, eriyen,
gözyaşında büyüyen.

Yazar bir mezardır, maziden söyleyen
yazan bir bilendir, gelecek şimdiden maziden
yaşayan yükünü yüklüye yükler; başkasıdır suçlanan
ölen eriyen; yeni doğumlar fakir, azalandır sonraki gelen.