Erişilemeyen Kadın Şiiri - Nevzat Baloğlu

Gecenin en güzel karanlıgında
İçimde kendimi öldürdüğüm
Tanımadığım bir yerde
Bir ömür kadar uzakken
Bir nefes kadar yakınıma
Hoş geldin kadınım
Ben seni hayal ederken
Anlatamadığım duyğularımda
Anlamını bilmedigim
O karanlıktan
Gözyaşlarınla dokundun kalbime
Bana nefes verdin
Bana hayatımı verdin
Bana kendini teslim ettin
Yıktın duvarlarımı
Yaktın geçmişimi
Öldürdün sensiz
Geçen zamanımı
Tekrar doğdum
Masmavi derinliklerden
Bembeyaz gelinliklerden
Kanadını açmış kuşlar gibi
Uçuyorum özledigime degmiş
Yalan ömrümü
Sildin herşeyi unutturdun
Sevdigin herseyde ben
Sevdigim herseyde sen
Bulduk birbirimizi
İlk olamamiş hayatımın
İlkini yaşattın sen
Muttluluğum benim
Sabah senle uyanıyorum
Uyanınca senle kalkıyorum
Sarıl bana aşkım
Kalan ömrüm senindir
Artık saymıyorum mutsuz anlarımı
Artık saymıyorum ağladıgım günleri
Artık beklemiyorum gülmek icin
Mutluluk aklıma geldi
Tebessümlerimde seni gördüm
Ben mutlu oldum
Sen de mutlu ol
Sana mutluluğu yağmur
Damlalarında biriktirip
İçine gözyaşlarımı koyup
Aşkımı sevgimi ve mutluluğumu
Ekleyip sana o damlalarla
Yıkıyıp dolaşan saçlarını
Tek tek ayırıp tarayacağım
Ve tenine değen her damlada
Beni göreceksin hissedeceksin
Damarlarinda gezip
Senin kalbinde yaşayıp
Kalbine sahip olacağım
Sen mutlu olmuşsun
Çünkü mutluluğunu bana
Teslim ettmisin bende tüm
Kalbimle mutluyum
Biz hiç ayrılmıyacağız
İşte sen benim içinde
Bende senin içinde
Ölene dek mutluyuz
Erişilemeyen kadınıma
Kavuştuğum en güzel
Mutluluksun sen