Erimeyen Kar Şiiri - Gürsel Çopur

Sahralara çekildi ılık meltemine yaslandığımız sevecen sözler
Kapımızı tıklatan bir fikir değirmeninden uzak
Akşam karanlığında pike yapan güvercinimiz kadar yakın
Bekletmedi yorgun düş destanları
Günahsız yağmur birikintileriyle ilerlemek de hoş
Çamurun attığı izler hemen silinirken
Kavanoz kapağındaki fakirlik mührü de kaldırıldı
Teftiş eder çekirgeler buğday filelerini
Azap yılkılarına sığınan en son sen miydin rüzgar emeklisi?

Nafile kepenk sesleriyle açıldın sabahın bağrına
Dost aradın çöldeki en uzak ağacın gölgesinde
Terini damarına akıttın kırılmayan bakracınla
Kuyuya inen aşk neferi de rüyasını anlatacak yusufçuk kuşuna
Bir hoşamedi katlana katlana geldi meczubun takunyasına
Şırıl şırıl seslendi ruh, okyanus fenerine
Uzaktan fırlatıldı güçlü bir kar tanesi
Dua tutkalıyla sergisini açmış beklemede

Kapatma gözlerini uzak kalacağım diye, zirve gönül!
Visal dalgaları bugün de sandal kiralamış
Işığın erken sesiyle köpüklü güç yeniden mirasın oğlu
Çakıl taşları çeksin hüznünü toprağa
Hediyesine küsmeyen zengin de geldi yanına
Dinlettiler gökten yağan ordu meşalesini
Kapatma yollarını erimeyen kar hatırına..

Gürsel ÇOPUR