Erik Ağacının Yanına Gömün Beni

Hani bir dağ var ya !
Eteklerine oturmuş köyümün evleri.
Ele göre dağ başı,
Bana göre derya.
O dağda yaşardı çocukluğumun devleri.

İşte bu dağa
Alın götürün beni !
Ecel eli
Tenime değdiği zaman.
Alın götürün cenazemi,
O dağa gömün beni.
En mutlu olduğum andır
İşte o an.

Orada,
O dağda bir erik ağacı var.
Şeker ne ki yanında,
Bal tadında bir erik.
Havasını bulduğunda
Çiçek açar her bahar.
Dalını kırmıştı
Zalim bir geberik.

O dağda geçti
Çocukluğumun gençliğe dönen köşesi.
O erik ağacının etrafında
Koyun güderdim.
O zaman da boldu neşesi.
Ne çok erik yerdim !
O benim yerim, nişanım idi.
‘ Allah Allah, ne hoş erik !’ derdim.
Bir muhabbetim vardı ona.
Sanki ciğerim, canım idi.

Gömün beni
Bu erik ağacının yanına !
Komşu olayım ona.
Kazın kabrimi çiçeklerin arasına,
Dize dize şiir okuyayım.
Can gelsin eriğin canına.
Aldırış etmeyin
Çakal narasına !

Her kış kar yağar
Bu dağa diz boyu.
Coşunca bahar
Kar güneşle baş başa kalır.
Emer toprağım
Yanımda yatar kar suyu.
Erik kökleriyle
Suyunu benden alır.

Erik suyumla besler
Pembe beyaz çiçekleri.
Şiirli çiçeklerle
Her dal çalım satar.
Kendine konan kelebeğe
Anlatır sevdamdan gerçekleri.
Sevdamızın gerçekleri
Kelebeğin kanadında yatar.

Ey vefasız !
Bir kelebek görürsen eğer,
İşte ben
O kelebek kanatlarının rengiyim.
Eline konan kelebeğe sen
Bir selam verirsen
O kelebeğin narin konuşunun dengiyim.

Bil ki onun narin konuşu,
Benim sana konuşumdur.
Şu kahpe dünyada
Elimi eline koyamadım.
Bil ki onun tenine dokunuşu
Benim sana dokunuşumdur.
Gözlerine bakmaya kıyamadım.
Sana asla doyamadım.
Doyamadım …
Sevdamın ak rengini
Karalara boyamadım.

10 Kasım 2005 Perşembe, Kocaeli 19.37