Erik Ağacı Şiiri - Yaşar Turgut Bilgin

Taşlansalar dursalar da
Kırılsa da hep dalları
Yine meyve veriyorlar
Canım erik ağaçları.

Çıktım Söğüt yaylasına
Vardım pınarın başına
Buldum erik ağacını,
Gövdesine sarılayım
Hasretliğim gitsin diye.
Araladı yaprağını
Gökte güneş parlıyordu
Oluklardan akan sular
Toprağını suluyordu.
Yumrudağ’dan esen yelden
Kıpır kıpırdı yapraklar
Üstündeki yuvalarda
Kuşlar cıvıldaşıyordu.

Hep taşladık durduk dedim
Gücenmeden meyve verdin
Al yeşil can eriğini
Çayır çimenlere serdin.

Taşlar benim süsüm olur
Dallarıma boncuk olur.
Kuşlar gelir, kuşlar göçer
Fırtınalar gelir geçer.

Bir çocukluk arkadaşım
Avuçlarında böğürtlen,
Torbalarda kiraz dolu
Seslendi yayla evinden,
Ocakta çay demleniyor
Ev halkı sizi bekliyor.

Bitmesin Akdağ’ın karı
Bitmesin çayların suyu
Yaylamızda yeşillensin
Canım erik ağaçları.

Taşlansalar dursalar da
Kırılsa da hep dalları
Meyve verdi, vazgeçmedi
Canım erik ağaçları.