Erik Ağacı Şiiri - Mehmet Çapar

Baharın ilk haftası çıkan güneş'e aldanan Erikağacı gibiydi o.
Aldanıp çiçek açtı.
Çiçek açarken aldattı.
Aldandığı güneş batınca döktü çiçeklerini.
Kuraklaştırdı toprağını
Bütün güneşlere aldanmaktan vazgeçip onu hayatta tutan güneşe koştu,
Yalvardı çokça
Işığını, sıcaklığını birkez daha vermesini istedi
Daha güzel çiçekler açacağının sözünü verdi
Ona eskiden açtırdığı çiçekleri hatırlattı,
Açtırdığı çiçeklerde can bulan güzelliklerden bahsetti
Gel dedi;
Sıcaklığından mahrum etme beni,
İstersen daha güzel çiçekler açacağım,
İstemezsen eski Erikağacın olacağım dedi
Ama artık çok geçti,
Ona her mevsim çiçek açtıran güneşi karanlığa gömülmüştü çoktan
O güneş ne o eski güneş
Erik ağacı ne o eski Erik ağacı kalacaktı.
Her şey bir baharda yalancı güneşe aldanmanın sonucuydu.
Pişmandı.
Üzgündü.
Bir daha o sıcaklığı bulamayacak
Bahçesinde yaşadığı dünyanın kuraklaştığı gibi kuraklaşacaktı
Ama Umut etmekten vazgeçmeyecekti,
Bir sonraki bahara kadar bu pişmanlıkla yaşadı o.
Sonra mı?
Sonra bir başka baharda
Umut ettiği güneşi başka bir şehirde bulacaktı,
Kuraklaşan toprağını yeşertecek yeni bir güneş ile anlaşıp çiçek açacaktı..
Bilmiyorum,
Belkide ben karanlıkta bıraktığı gökyüzünden göremiyorum
Umut'larının nasıl yeşerdiğini,
Çiçeklerinin nasıl açtığını...