Erik Ağacı Şiiri - Sevinç İnce

Benim çocukluğumda
Tahta tekerlekli at arabaları geçerdi
Bu yoldan.
Taştan büyük bir avlu vardı
İçinde inekler,
Bir at, sürüyle ördek.
Sabah güneşiyle uyanmak ne saadetti
Ördeklerin peşinde koşardım ara sıra
Onlar benim peşime düşünce
Soluğu erik ağacının tepesinde alırdım.
Öğleden sonra Mine gelirdi
Çocukluğumun yegâne arkadaşı
Annem salıncak kurardı erik ağacına
Uçardık uçardık…
Yorgun düşünce ikimiz de
Midye kabuklarıyla oynardık saatlerce
Onlar tencere; biz de yemek yapardık
Akşam vakti samanlıkta oğlakları severdik
Şimdi orada ne inekler kaldı ne ördekler ne oğlaklar.
O erik ağacı da yok artık.