Saklı Erik Şiiri - Emre Gaviyel

Ben annemi,
annem 14 yaşında iken kaybetmişim.

tuz domatesli,
sert kıtır hıyarlar
ince bileklerim asılır mavi tulumba kollarına.
çocukluğum idam elin edilir
bir gece kiraz dallarında dar ağacında
bir gece vişne.

karanlık giymiş bir nene
döker kenelerini gece sızdığım koltuğa.
ben dedemin abdest aynasında erkek,
saklı ve işlemeli aynalarda kadınım.

çalmasını bilene,
maydonozlarda tellidir.
tarlalar kemiklidir
kemiklerin hesabı cinlere kesilince
kurtlar aç kalırlar
inmedikleri köylerin tepelerinde.

kumdan palmiyelerin arasında çok geç anladım
dut ağaçlarını özlediğimi.
vardı dut ağaçları bir zamanlar
bende pestili çıkmış zamanlarında vardım.
ağabeyimi bir bardak dutta kaybettim
bir bardak dutta, babamda kayboldu.

bir hışımla tutundum ahşap klübelere,
kereste meydanlarından çaldığım odunlardan
çivisiz, çekiçsiz çaktığım klübe
hiç takdir edilmedi
nasıl?
nasıl çivisiz bir klübe
üç ay ayakta durdu diye.

neyseki artık iyi şeyleri,
sadece iyi şeyleri hatırlamak isteyecek kadar yorgunum.
klübelerim ateşe verildi,
artık solucanlar,
insanlarla birlikte yaşamıyorlar ve
kaldırım taşlarında
çok görünmüyor salyangozlar.

kanda ve kanunda
akmazlık, yürümezlik.
bakınca özlenende, ağlananda çocukluk...
ve hepimiz çocuktuk?
hangi meteor dinazorları yok etti?
hangi tufan aldı koyunları bizden?
hangi kurt yedi sarı kızı?
ve ben neden erik yedim diye
dayak yedim yengemden?