Bozkırı üsütür sonbahar yelleri,
Seni benden aldı amansız kış selleri,
Bir tek sıcaklığı aklımda kaldı saçlarının telleri.
Unutmayasın, hasretin oldu yüreğimde çakır dikeni.
Sesini yitirdim, acep denizlerin mi suçu?
Hayat bir paylaşımsa insanların nasırlı ellerinde
ve gün görmemiş yüreklerinde hayat bulan,
Paylasacağız o zaman dertlerimizi,
kederlerimizi ve sevinçlerimizi.
Ve işte o zaman, bir çocuğun gülümsemesi
Kurumuş yaprakların iniltisini duyuyorum,
Bir hazin türkü, ağıt olsa gerek.
Halbuki doktor romatizma demişti,
Nemdendir, geçer gider...
Nerden bilir doktor,
Küskünlükler çilemizin bir garip ağıdıydı,
Ve sen, aryalara dökülmüş en güzel notalarıydın hep.
Ben ise bıkmadan usanmadan seni dinlerdim,
Kurumuş gül kokulu, karanlık gecelerin soluksuzluğunda.
Üzülme boşuna gülüm, barışıklık bana yazılmış gazel değil,
Yine yellerini salmış mavi sular
zülüflerine yarimin,
Ve burnumda tuzlu,
deniz yumuşaklığında yosun kokuları.
Rüyalarımı böler olmuş
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!