Erguvan Çiçekleri Şiiri - Tevfik Tekmen

geceydi vakit
karanlık değildi ama
ay vardı
ay aydınlığı
ve ışıyan sokak lambaları

silah vardı elimde
kamuflaj urbalarım
belimde palaska
kasatura
matara
ve ekmek torbam

kızılcık ağacı altında karşılaştık seninle
kırda değil şehirde
dur dedim
kimdir o

durdun
ve gülümsedin
dedin komik olma

tanıdım sonra seni
sesinden
renginden
sen menekşeydin

silahı attım elimden
palaskayı belimden
kasaturayı
matarayı
ve ekmek torbamı

ah dedim sonra
ah menekşe
yemendeydim ben
korede
çinde
çanakkalede
kaç bin senelerce

gel dedim yakınıma
geldin
ver dedim elini
verdin
sarıldık sarmaştık
yanak yanağa
dudak dudağa
acılaşmıştık çok
tatlılaştık
dolmuştuk
sessizce ağlaştık

lakin kısacıktı zaman
ve an
telefonunu ver dedim bana
dört dört iki
ama aklım karışık
yaz dedim kağıda
kara trenle yolla

ayrılmalıydık
ama ayrılamadık
bağlanmıştık
kopamadık
soyunduk fütursuzca
çırçıplak kaldık

duyacaklarmış sesimizi
bize ne
göreceklermiş ikimizi
kime ne
bir bedende kaldık

kapı açıldı o zaman
kaçamadık
ışık yandı tavanda
saklanamadık

görüldük de tanınmadık
tanındık ama korkmadık
düğümlenmiştik çünkü
kopamadık

sonrası kırım kıyamet
tepede karı
ötede koca
bahçede ana
yolda kaynana
kız
oğlan
ve yalan dolan

yok dedik kanlı gözlülere
yok öyle bir şey
diklendik
yalan
yakıştırma
lanet olsun dedik
o dedikoducu karıya

bağırdın çığırdın sonra sen
suçluyken güçlü gibi
yerden yere vurdun
günahkar bedenini
üstün başın yırtıldı
kaldın kanlar içinde

kucaklayıp götürdüler seni
öyle yaralı biçimde
yatırdılar cennet döşeğine
baygın bir şekilde

can verip öldü müydün
gözün yumup güldü müydün
bilemedim çaresizlikte

sonra rakı içti reziller
şarap
şampanya
yemek yediler
etli pilav
peynirli makarna
şiştiler davul gibi

bitti dedim sonra
dünya yalan
biz talan
vurdum kendimi dağlara

ama yarın geldin gene
mor gülümseyişinle
gene buluştuk
erguvan çiçekleri içinde

3/Mayıs/2016 Saklıköy-BABİL