Ergenokon Şiiri - İzzet Kocadağ

Bir hileye kanmıştık, tarihin bir devrinde,
Tutsak olduk düşmana, kendi vatan yerinde.
Bir gece yola çıktık, tutsaklıktan kurtulup,
Aştık sarpça dağları, bir geçitten yol bulup.
Nüküz ile Kayan Han, yurt buldu bize o gün,
Birleştiği bir yerdi, burası yerle göğün.
Kurarak otağları, yerleştik durup en son,
Bu ıssız yeşil yurda ad verdik: Ergenekon.
Çoğaldık yıllar boyu bu kimsesiz vatanda,
Kılıcımız bekledi, tam dört asır kınında.
Artık aşmak gerekti, demir dağı eritip,
İlerledik peşinden, bir bozkurdu yürütüp,
Yedi ocak gürledi, demir dağlar eridi,
Al tuğların önünde, Börteçine yürüdü.
Sarsıldı dağlar taşlar, bu kutlu yürüyüşten,
Tarihe yön vermeye, koyulduk yeni baştan.
Gördük ağlar eski yurt, düşmanların elinde,
Hangi yiğit dururdu, artık kılıç belinde.
Şafakla akın ettik, yeşil ala bulandı.
Bu destan çağlar, boyu dilden dile söylendi.

Mart 1986 - Ankara