Ergenekonun Yankısı Şiiri - Gürkan Aykut

Uzak bir seste çınlar, dağların kalbinden
Nekuz ile Kıyan’ın öyküsü yadigâr
Tatar kılıçlarından sıyrılıp gelen
Bir avuç can, bir kurt ulumasına sığar.

Bir dar geçit saklar onların nefesini
Dört bir yanda ateş, dumandır geceler
Ergenekon’dan yükselen bir masaldır sesi
Dağların göğsünde tüter, buyruk bekler yürekler.

Vadinin sessizliğinde büyür bir yüce tufan
Kanla yoğrulur toprağı, inançla dirilir soy
Bozkurdun gözlerinde kıvılcım ve umman
Tükenmiş sanılan bir halk, yeniden bulur koy.

Aradan yıllar geçer, yollar çoğalır yüreklerde
Ergenekon dar gelir artık coşkun kandaşlara
Bir demirci elinde küllenir mukaddes sır
Dağlar erir ateşte, hürriyet öper dudaklara.

Kavgadan doğan bir ateştir Nevruz’un kendisi
Kızıl demir örs üzerinde dövülürken
Alevlere karışır ulusların dirilişi
Köklerden göğe uzanır sevincin sesi, övülürken.

O gün bugün hürriyetin nişanıdır dağda duman
Bozkurdun sesinde saklıdır asırlık efsane
Göktürk’ün ve Moğol’un kaynaşır kutlu zaman
Destanlar aynı kökten, hep aynı inançla şâhne.

Börteçine adım adım yol gösterir erlere
Dağların ötesine, engin ovalara
Bir ulus tek yürek, özgürce koşar ileri
Kökleri Ergenekon’da, başı yıldızlara.

Yazılsın bu destan, dize dize, türkü diye
Anlatılsın çağa, bin yılık masaldan ibret
Çünkü diriliş vakti, gaflet uyandırsa bile
Bozkurdun soluğuyla uyanır hürriyet.

Ergenekon’u yaratan, karanlığa meydan okur
Geçmişin küllerinden asalet filizlenir
Bir avuç inanç, bir ulu kurt, bir tutam gurur
Mazide saklı sesler, yeniden gürlenir.

Ve her bahar vakti, demir dövülür örste
Kıpkızıl kıvılcımda saklı bütün zaferler
Ergenekon’dan miras bu, unutma der “töre”
Soy, bozkurdun izinde sonsuzluğa yürür erler.