Ergenekon Destanı Şiiri - Yusuf Tuna

Moğol ilinde Oğuz Han soyundan İl Han baştı,
Tatar Hanı Sevinç Han İl Han'a savaş açtı.

Tatarla beraber Kırgızlar sahaya indi,
Sevinç Han savaşta askerle İl Han'ı yendi.

Moğol içinde bazı oymaklar baş kaldırdı,
Savaş sonucu Tatarlar İl Han'ı öldürdü.

Moğolların sonu acı şekilde son buldu,
Sadece Kıyaz,Nüküz ve eşleri kurtuldu.

Atlarına binip bir kurdu takip ettiler,
Ordan kaçıp bilinmeyen bir yere gittiler.

Ak dağları aşıp uzun süre yol aldılar,
Bir geçitten geçip sulak bir yere geldiler.

Bilinmeyen ıssız güzel bir yere vardılar,
Şükür edip orada kalmaya karar verdiler.

Buraya yerleşerek buğday ekip yediler,
Bu yurdun adına Ergenekon dediler.

Oba kurdukları otağ ile şekil aldı,
Kıyaz ile Nüküz'ün çocukları çoğaldı.

Sayıları arttı hayat buldu Türk'ün adı,
Ergenekon'da Türkler dört yüz sene yaşadı.

Bu topraklar artık yaşanmaz bir hale geldi,
Türk'e Ergenekon toprakları yetmez oldu.

Etrafa yayılıp her tarafı taradılar,
Burdan çıkmak için dağda geçit aradılar.

Demirciler bir kurt görüp ardına gittiler,
Bir yuvaya giren Bozkurdu takip ettiler.

Gittikleri yuvanın önü epeyce dardı,
Bir mağarada geniş demir madeni vardı.

Başka yerden çıkış yoktu oraya baktılar,
Demirciler kırk körük kurup ateş yaktılar.

Çalışıp çabalayıp en zor yolu seçtiler,
Yetmiş günde demir dağı delip yol açtılar.

Önlerinde Bozkurt kılıcı bele taktılar,
Atlarına binip buradan yola çıktılar.

Düşmanlara savaş açıp kurt gibi daldılar,
Eski yurtlarını tekrar geriye aldılar.

Onlar sabır ederek her zorluğu aştılar,
Gelerek tekrar Moğolistana yerleştiler.

Bu günü unutmamak için Türkmenler geldi,
Yirmi bir mart Ergenekon'dan çıkış günü oldu.

Şenlik şölen yaparak deve kesip yediler,
Ülkede bu günün adına Nevruz dediler.

Dede Korkut gelip bu günü destanla övdü,
Demirciler örsün üzerinde demir dövdü.