Ergenekon Şiiri - Erden Ülgen

Bir balyozum eksikti, yıllara inat ömrüme denk, Vatan sevgisi ile yanarken yüreğim, görevlerde, Yanlış dönmez mi? çarpınca doğruya hızla geriye, Her zaman adımlarımı atmak için çaba ile ileriye, Sessiz sedasız çalışırken, didinirken liyakatla ülkeme, Meğer ne kuyruklar yapıştırırlarmış ardı sıra peşime, Yok dedim, bilmem dedimse de dinletemedim size, Yazık değil mi aileme üzmek için uğraşısınız hisleriyle, Ne bir eksik ne de bir fazla karşı olmaktansa vazifeme, Ben hiç karşı gelmedim, gelmem ki vatanıma milletime, Öyle bir acz içinde şimdi yanıp tutuşacaklar yalan diye, Belki kabul etmeyeceğim olanları bedenim affetse de, Koskoca yalanlarla bu yapılanlar doğru mudur? bilemem, Tanık, sanık, şüpheli, bana söylenenleri de asla silemem, İnsaf, kalmamış sanırım istenen doğruyu bugün yok etmek, Hafızamdan silemezsiniz yaşadıklarımı, bu mudur adalet, Bir tek gören vardır gerçekleri bunu söyler hak bilirim, Haksız yere eza cefa çektiren Allah"ından bulsun derim, Ne Ergenekonu ben Çağımızı yaşamak için bir neferim, Tek başına da istersem bilirim ki her haksızlığa yeterim, Yanlış yapmadım, yapılanları asla unutmam unutamam, Kin, nefret beslemedim ama istenirse onu da beslerim, Bu gün tek başına iken, yarın milyonlara ulaşır sesim, Feryat-ı figan etmiyorum, haksızlığa karşı yeter nefesim, Bitsin artık bu traji komiklik, geçmiş kadar geleceğe de dönelim, Sen ben o yok biz varız bir Ulusuz, hepimiz Türküz bunu söylerim, Haklıyı haksızdan ayırmak zor ise, kalbine, vicdanına bir bak derim, Sen ne dersen de ben yaşarken, ölene kadar da bu vatanı severim, Hak ve adaletin yokluğundandır korkularım, endişem, tasalarım, Sanırım sonsuza kadar koruyacaktır ulusumu, ilahi yasalarım, Bir şiirim yetmese de haksızlığa karşı direnir, onlarca şiirim, Dinle bak, vatan, millet, özgürlük için şiirlerde ne diyor şairim; Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım; Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım! Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner, aşarım. Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım. Garbın âfâkını sarmışsa çelik zırhlı duvar. Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var. Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imânı boğar, Medeniyet! dediğin tek dişi kalmış canavar? Arkadaş, yurduma alçakları uğratma sakın; Siper et gövdeni, dursun bu hayâsızca akın. Doğacaktır sana vadettiği günler Hakkın, Kim bilir, belki yarın, belki yarından da yakın. Bastığın yerleri toprak diyerek geçme, tanı! Düşün altındaki binlerce kefensiz yatanı. Sen şehid oğlusun, incitme, yazıktır, atanı. Verme, dünyâları alsan da bu cennet vatanı. Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda? Şühedâ fışkıracak toprağı sıksan, şühedâ! Cânı, cânânı, bütün varımı alsın da Hudâ, Etmesin tek vatanımdan beni dünyâda cüdâ. Rûhumun senden İlahî, şudur ancak emeli: Değmesin ma bedimin göğsüne nâ-mahrem eli! Bu ezanlar-ki şehâdetleri dinin temeli- Ebedî yurdumun üstünde benim inlemeli. O zaman vecd ile bin secde eder -varsa- taşım. Her cerîhamdan, İlâhî, boşanıp kanlı yaşım; Fışkırır rûh-ı mücerred gibi yerden naşım; O zaman yükselerek arşa değer belki başım! Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilâl! Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helâl. Ebediyyen sana yok, ırkıma yok izmihlâl; Hakkıdır, hür yaşamış, bayrağımın hürriyet, Hakkıdır, Hakka tapan milletimin istiklâl!