Ergen Şiiri - Muhammet Özeren

Geri götürün beni doğduğum şehre.
Uzun olacak bu sefer ayrılık
Mistik kokulu leydilerini özledim bu masanın
Bir kadehte onlara verin ve sorun
Rahibeler kadar kutsal mı işlediğiniz günahlar?
Yoksa sizde onlar kadar günahkâr mısınız?
Bir kadeh ve bir sigara daha?
Yoksa sizde muhafazakâr mısınız?
Sık dokunan ilmekler, sımsıkı yalnızlar gibi.
Sizde öyle misiniz yoksa
Gecesi hüzün
Gündüzü tatminkârsız?
Bana onu anlatmayın artık
Bana bir kadeh, bir sigara daha verir misin?

Hikâyem başlasın
Siyah beyaz gerçi.

Çarşafı bozuk yataklardan günaydın.
Günahlarım;
benliğime işlemişti o dönemler.
her adımımda ateş bırakıyordum ardımda.
Küçükken enseme yediğim tokatlardan çıkarıyordum, öykülerimi.
Neyse.
Büyüdüm...
Yürümeyi öğrendiğimden bu yana, şarkılar çok değişti.
Etrafı muşamba ile kaplı barakalarda buldum kendimi.
Ağzımda sigara, dumanı cebimde.
Sessiz harflerden içerdim.
Sevdim de aynı zamanda.
Hoş rahiyalar geliyordu sanırım o dönemlerde burnuma.
Bana büyük bir komedyenin şakası gibi geliyordu hayat;
gülüp geçmeyi öğrendiğim ölümler vardı, farazi olarak.
Gölgemin başını ezmeye çalışırlardı hep, hep yenildim, yeniktim.
Kısacası;
hayatın her türlü bokunu yedim.
Aşk en kötüsüydü.
Bu yaşadıklarımı bir müzikal gibi düşün, bir konçerto gibi.
İlk bölüm hızlı, ikinci bölüm yavaş, üçüncü bölüm ise yine hızlı.
Ben ikinci bölümü yaşamadım, kaplumbağa yerine tavşanı oynadım
Kaybettim.

Bir kadeh,
bir sigara daha yan tabuttaki çirkin adama.

Muhammet Özeren.