Erenim Ben Şiiri - Hamza Yıldırım

Çarık ile yürüdüm şehadetin yolunda,
Can doğradım kan akıttım vatan toprağına,
Bir ana ağlattım bir yetim bıraktım ardımda;
Erenim ben, şehit olup gidenim ben!

Yaşım küçük şanım büyük idi,
Şehit olmak bana nasip idi,
Kahramanlar bana bakıp içlenirdi;
Erenim ben, kahramanlara nispetim ben!

Kim dedi soysuzlara kaldı meydan,
Ben öldüm Türk'e yâr oldu vatan!
Kabir yeter istemem ne saray ne han,
Erenim ben, topraklardan taşanım ben!

Atalarım gel dedi gittim,
Azrail şehadet verdi içtim,
Öldüm sanma, kırk çeri ile dirildim;
Erenim ben, Kürşad'tan daha şanlıyım ben!

Bin canım olsa vatana yâr olsun,
Evleriniz saraylarınız size kâr olsun,
Evim mezar, varlığım şan olsun;
Erenim ben, elbisesiz, rütbesiz askerim ben!

Nasıl öldüm ki cihanın ölesi geldi,
Güneş boyun büktü bana secde etti,
Ruhum için gökten bir kutlu el indi;
Erenim ben, tanrının el ettiği yiğidim ben!

Anam "gitme, özlerim" der,
Yolum uzun tanrıdağına gider,
Ölüm ile atalarım beni bekler;
Erenim ben, Atatürke giden yolcuyum ben.

Yürüdüm delik papucumla yolları,
Gam etmedim, aştım karlı dağları,
Öyle şan ki bastığım yer şanlandı;
Erenim ben, çarığımla dünyaya bedelim ben!

Öz canımdan çok sevdim yurdumu,
Uçmağdan ses etti bilge kağan uludu,
Sensin dedi hem destanı hem bozkurdu;
Erenim ben, Türkün destanını yazanım ben!