Önce şiir ağladı,
Kendisine varamayan dizelere...
Ve daha sonra sevgi,
Anlatmaya yetemediği duygulara...
Son olarak da hayat,
Kendi saltanatına...
Ellerimi anlat bana,
Sana dokunmadan konuşmayı beceremeyen
Rahatız edici ellerimi.
Bir de öteki ellerimi anlat bana,
Tuttuğunda seni bir ömür bırakmayacağına inandığın
Yüreğine dokunan ellerimi.
Yoktu umudun rengi…
Gökyüzünü çağırdı deniz,
Maviye hasretinden
Baharı kokladı yeşilin özlemi
Olur ya, bir gün gidersen eğer,
Gözlerimi de al sevgilim,
Seninle hayata açtığım.
Unutma ellerimi de;
Seni bir ömür bırakmaz dediğim.
Bir de kokunu bırakma sakın,
Bir ömür bekledim gelişini,
Hep vardın bende aslında.
Sen ki çocukluğumda oyunlar oynadığım,
Sen ki gençlik yıllarımda sırdaşım,
Sen ki umutsuz anlarda sarıldığım,
Ve sen ki sevgilim;
Seni görebilecek olsak da fotoğraflarda
Benzer mi hiç, seni görmeye yanımızda
Halâ hayalin durur öylece karşımızda
Gülüşün ve heybetin var baş ucumuzda
Yaşlı gözlerde kaldı suretin yine,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!