Hani gece olur,
Yetim kalır sokaklar
Ağlar kaldırım taşları
Konuşmaz olur ağaçlar.
Karanlık yorgan olur;
Herkes uyur,
Tozlanmış bir hatıra defteri buldum
Tozlar bile hatıraydı sanki, uçuştular,
Açtım ilk sayfasını, sararmış bir resim
Rahmetli anam...
Ve bir el onu omzunda, abide gibi babam
İstanbul griydi.
Yağmur yağıyordu martıların üstüne.
Islak kirpiklerinde kayberderken herşeyimi
Şehrin bütün ışıkları sönüyordu bir bir.
Yetim kalmış bir gündü.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!