Ereğli’nin Sessiz Dalgaları

Ereğli’de
ellerimiz hiçbir zaman birleşmedi,
ama gözlerin, bakışların
her sabah yüreğime düşen bir ışık gibi
sessizce dokundu,
ve günün yükü bile hafifledi bir anlığına.

Sana ulaşamamak,
her adımda taşların arasında yankılanan bir çığlık gibi
imkansızlıkla örülü bir yolun kıyısında bekledi.
Sen orada, uzak bir ufukta,
ben burada, gözlerinin taşıdığı özlemin içinde,
ve her bakışın bir umut, bir yangın oldu içimde.

Gözlerin…
Bazen güneşten daha parlak,
bazen geceden daha karanlık;
her bakışın bir sır gibi saklanıyor
ve ben, saklanan o sırra dokunamıyorum,
ama yine de seni her an hissediyorum.

Ellerimiz birleşemese de
her dokunuşun, her sessiz fısıltın
Ereğli’nin taşlarına, dalgaların ritmine karıştı.
İmkansızlığın içinde büyüyen sevdamız
karanlıkta bile ışık saçtı,
sessiz, ama vazgeçilmez,
ve her gün biraz daha derinleşti.

Belki bir gün,
sahilin kıyısında göz göze geldiğimizde
zamanın yükü hafifler,
dalgalar bizi ayırmaz.
Ama o gün gelene kadar
bizim aşkımız, imkansızlığın kendisiyle var olacak,
her bakışında, her nefesinde
karanlığa inat ışık saçacak.

Ve ben hala seni,
Ereğli’nin sessiz dalgalarında
bir umut gibi arıyorum;
sen hala gözlerinde kaybolduğum o ışıkla
beni bekliyorsun,
ama hiçbir zaman kavuşamayacağız.