Suretini gökyüzünden koparıp aldı yolculuklar
Sol yanım sadece sesini duyabilme hasretiyle tutuşurken
Mantığım çelme takıyor sana dair olan her şeye
Gittin işte son bir kez olsun seslenmeden
İnsanlar ölüyor kimi açlığa yenik kimi kurşunlar arasında paramparça
Özgürlüğünü yitirdiğinden ölüm uykusuna yol alıyor “doğa”
Mevsim tüm yorgunluğuyla çökmüş ruhuma
Yaşamın tüm normları can çekişiyor zaman ekseninde
Terkedilmiş hayatlar köşe başlarında
Giden sevgililerin arkasında bakakalmalar
Ömrün yarısına doğru yol alıyor zaman sarkacında yaşanmışlıklar
Oysa daha dün değil miydi platonik ilkokul sevdaları?
Direndi gökyüzü
sevişmelerden sonra düşen ter damlalarını seyretti
ölümlerden sonra dökülen gözyaşlarını...
sevinç çığlıklarını duydu
toprağın bağrını açıp yalvarışında düşündü,
patladı gökyüzü
bahar yağmurları başladı
eski tılsımı yok mevsimlerim
çatlakları iyileşmiyor toprağın
bağrında yaralanmanın hüznü
mevsimlere kayıtsız canlılar
yüzlerde hep aynı donuk ifadeler
Suretini perdeliyorum gökyüzüne her gece başka bir
renkte
Gülümsemediğini düşünsem uyuyamıyorum! ! !
Çamuruna söverken çocukluğumda doğanın
Seyrine dalıyorum toprağın sihrinin
Nasıl da gelişigüzel serpivermiş canlılıları
Bir tabloyu tasvir eder gibi
Boğulmuşum boğulmuşuz beton yığınları arasında
Sesi baharın sesine karışıyor katarın
Yaprak dökümü yaşıyor ömrüm!
Mevsime kayıtsız kaldım
Damarlarımdaki sıvıya kadar alıp götürüyor her şeyi
Sanal dünyama çekiliyorum
Duygularım kapılarını kapatıyor suratıma
Yanlışlarımı yaşıyorum bırakmıyorlar yakamı
Bana gitmelerden bahsetme
İçimden bir şeyler kopuyor
Ucunda dönmeler olmasaydı direnebilir miydim yaşamak
ağrısına?
Yine gidiyorsun mevsiminden sapmadan
Umudu bir kenara bıraktım
Kaç kez mevsiminde yağmursuz bıraktın beni bir bilsen
Kurumadım sevgim...
Açılıp saçılmadım da
Yüreğinin deltasında boy vermek isterken daraldım
Enerjim benliğimi yok etmeye yönelmiş bastırılmaktan
Taşıyamıyor bedenim yüreğimi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!