şimdi şiir mevsimi yazmaya az kaldı bahara
kışlar kendilerini avutacak eski resimlerle başka iklim kuşaklarında
beni ben yapmayan beşeri duygular ellerde
şimdi şiirler de mevsimsiz öncesinde resimler de
peki ilk yangın nerede başlar biliyor musun
gözler tutuşur kor ama yürektedir
Bu ruhsal duruma çok alışık değilim ben
Öyle çok bağıramam çağıramam kaldırımlarda
Hiç alışık değilim hatta Tophane’ye
Uykusuzluk yıkıyor beynimi
çabalarım bomboş çok yorgunum
öfkem hangi sahilde kendini vurur kıyıya kimbilir
rüzgar es,
istediğim gibi kopsun kızılca kıyamet taşıyamam
daha fazlasını istersen tsunami olsun.
Düşlerim yorgun, geceler uzun
Sen yoksun şimdi, gönlümde hüzün
Sessiz gitarım, teller isyanda
Mecal yok bende, neylerim bir düşün.
Şimdi kor bu ben, kendim; ve sen yoksun ya gerçekten
Neler neler yok olur hayatımda bir bilsen
kırk katır mı kırk satır mı bana dersen, ikisi de derim
kendim buldum ya kendim ederim, koy ki ‘etti buldu’ desinler
yemin ederim, kaç kefaret gerekirse gereksin, al işte
içimde kaç dönüşü olmayan gidiş varsa o kadar dönüşüm vardır sana
Çok şizofren bir aşk bu
Ersöz’den alıntılanan
Mektubu henüz yazılmamış
Yazılmamış çünkü okuyanı yok
Oysa anlatılması gerek uzun uzadıya
Dem vurulması gerek, biraz felsefe, biraz mitoloji gerek
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!