Hayatta bir kez ölüyor insan…
Ve bir kez doğuyor.
Ne yaman aşktır ki yaşama sevinci?
İnsanı bir kerede terk ediyor,
Onlarca kez öldürüyor.
Ve ne inattır ki insan oğlundaki,
Boyumu aştı artık bu aşk.
Sensizlikler, sessizlikler…
Sensiz kalmamı gerektiren bir şey yok oysa!
Ama sessiz kalmak,
Artık, aşk oldu bana…
Hayatın İnsanlara Gösterdiği En Kötü Yüzlerinden Biridir Aşk Acısı...
Yüreğinde Hala Açık Bir Yara Gibi Taşıyorsa Kavuşulamamış Sevdayı İnsan,
Ve Bir Kez Daha Ölüyorsa Her Gördüğünde Onun İçin...
Küçücük Hayatının, Küçük Değişkenleri,
Yada En Değerlileri Duruyorsa Gözlerine Baktığında.
Aradan Yıllar Geçmiş Olsa Bile...
Bunca yıl, boşuna yaşamışım...
Sahip olduğum tek şey kalemlerimdi...
Kağıtlarımı saymıyorum...
Çoğu kez, kullanılmış müsveddelerin üzerine yazdım çünkü...
Kalemi elime her aldığımda, bir yerden sonra kelimeler eşlerini buluyordu...
Ahenk tamamlanıyordu...
Bir sen varsın kalemlerimden başka,
Birde kağıtlarım, seni sığdıramadığım.
Her seferinde yazmaya yeltensem de,
Biriktirip yazamadığım cümlelerim var birde.
Birkaç hayal kırıklığı, birkaç isimsiz hüzün…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!