ErDeMLi'YE öZLeM Şiiri - Halil Gülşen

ERDEMLİ’YE ÖZLEM

Zirvesinde volkan var karla kaplı dağımın,
Müsebbibi sensin yar, çatlayan dudağımın

Üşüyorum, gel kurtar, pençesinde zulmetin,
Kafdağında umutlar, haddi yok eziyetin!

Zamanında açsa da, leylaklar, papatyalar,
Bende inleyen sâdâ, ruhum hayale dalar!

Tutarak dümenini, isimsiz kaygıların,
Bu bahar mevsimini, yaşayamamak yarın!

Sıla-i rahim diye hayalini kurduğum,
Gizleyip bir türküye, aşkına tutulduğum!

Doğarken düşlerimde, gözümde batan güneş,
Derman yok dizlerimde, gurbetse mezara eş!

Kekik kokulu yamaç, poyraza kardeş yayla,
Haydi, durma kanat aç, biter mi anlatmayla!

Hatırla, bir zamanlar, deden Halil Çavuş’un,
Sürülerinde çanlar, ötüşü minik kuşun,

Halâ kulaklarımı okşayan kaval sesi,
Torosların karı mı; yoksa bir mum şulesi;

Gündüz uzak oluyor, gece vakti yaklaşan,
Hep gözlerim doluyor, denizle kucaklaşan;

Memleketim, toprağım, tütüyorsun gözümde,
Geçmeden vuslat çağım, bir gül açsın yüzümde!