Erdemimle Yaşarım... Şiiri - Seçil Karagöz

Yine uykum kaçtı ağrılarımdan,
Uyuyamadım ki acılarımdan;
Hiç fayda vermiyor aldığım ilaç,
Karnım tok, ille de yüreğim az aç...

Zamanla her şeye alışmaktayım,
Çaresiz bunlarla yaşamaktayım;
Belki de ilâhî bir sınavdır bu;
Pek güçlü ve doğal derman sunar su...

Şikâyet, sızlanma hepsi de boştur,
Acıdan kıvranmak bazen pek hoştur;
Şükreder dururum yüce Rabb’ime,
Aldırmam, yanarım kendi hâlime...

‘Ne idim, ne oldum? ’ diye sorarım,
Özlemle geçmişi bazen anarım;
Kendimde bulurum birçok kusuru,
Israrla ararım gerçek huzuru...

Hâlime yanarak hüzünle dolmam,
Talihsiz gül gibi sararıp solmam;
Kuşkusuz yüreğim doyacak bir gün,
İhtiyacım olan ne para, ne ün...

İnancım güçlü ve imânım bütün,
Sade düşünürüm yarını bugün;
Tüm bildiklerimi aktarmam gerek,
Taşırım özüyle barışık yürek...

Çoğu kez yeterim kendi kendime,
Güvenmek isterim elbet ilmime;
Eminim yazarken öğreniyorum,
Cehalet düşmanım, iğreniyorum...

Akıl başta iken kemale ersin,
Cahilden bin dostum olmayıversin;
Oku, yaz ve aktar, dimağ ışısın;
Bilginin gücüyle yürek ısınsın...

Ne ağrı, ne sızı kalır bu yolla;
Düşme çelişkiye var’la ve yok’la;
Sen hırslı değilsin, şükret ve yetin;
Güçlensin erdemin varsa niyetin...