Erdem Özdemir Şiirleri - Şair Erdem Özdemir

Gece karanlığa tutsaktır ya hani
Sevginde öyle tutsak etti beni
Gözlerin ellerin ve her şeyinle
Tanrı sevilmen için yaratmış seni

(2004 Aralık Konya)

Sanma unuttum seni, sanma ki sevmiyorum
Hala, baktığım yüzde yüzünü görmekteyim
Sanma artık aşkına bir kıymet vermiyorum
Kıymet biçilmezleri yoluna sermekteyim

Vuslat imkânsızsa da unutamam ne çare

Bakma bana küçüğüm, kanma inanma sakın
Her inanış dönülmez bir aldanıştır bende
Alışma ellerime, bulma gönlüne yakın
Sonu hüsran bu yola girip kaybolma sende

Ruhumun en münzevi köşesinde yer tutup

Sen geldin sen başlattın ve yine sen bitirdin
İstediğin neydi ki gönlümde bulamadın
Ne yar oldun ruhuma ne de huzur getirdin
Bende kusur arama vermedin, alamadın.

Böyle sevda olur mu gördün mü hiçbir yerde

Yine sert bir rüzgâra tutuldum üşüyorum
Yokluğun en şiddetli depremlerle geliyor
Kapatma gözlerini boşluğa düşüyorum
Bir adam karanlığa kapılmış kayboluyor

Tanıdın mı bildin mi bu biçare adamı

Yüreğimi göğsümden koparıp alan zalim
Aldığın sende kalsın ama ben gidiyorum
Sefil olmadım fakat pek de hoş değil halim
O yüzden ne teşekkür ne sitem ediyorum

Değildi derdim fani dünyada baki kalmak

Gözüm görmez dilim dönmez dinlerim
Zehirden ırmaklar çağlar içimde
Dalından bir yaprak düşse inlerim
Viran oldu yeşil bağlar içimde

Aşk binasın ben yaparım yar bozar

Bir şarkı duysaydım
Bir şiir okusaydım
Bir şey yapsaydım

Seni hatırlatmayan

Çık demir dağından göster yüzünü
Güneş ışık olsun, ay görsün bizi
Kımız iç doğayla bağla özünü
Kısrak murad alsın, tay görsün bizi

Yaz maziyi demir dağın içine

Gönlüm yoruldu artık bak hiç çıkmıyor sesi
Bir yanda sen bir yanda Yaşamak telaşesi
Ufukları karartan bir sis gibi saçların
Katil değilsin belki lakin büyük suçların
Gurbeti başucuma bırakmışsın giderken
Yokluğunu fark etmek ya çok geç ya çok erken