Rüzgâr oldum, fırtına oldum
Savurdum kendimi oradan oraya
Öfkemin bendinden taştığı
Saatlerin geceyi çoktan aştığı anda
Kaldım yalnızlığımla baş başa
Hiçbir şey düşünmeden uzandım yatağıma
Ve o an gelir
Durur sanki dünya
Göze bir çift göz değmiştir
Yoktur artık ne ses ne seda
Duman olur yol göstermez
Hazan olur sıcağa döndürmez
Yokluğunda güzelken hayat
Senin varlığını fark etmeli miydim bilmem ama
Gördüm gitti
Gözlerinin büyüsüne kapılıp
Her şarkıyla aklıma takılıp
Sevmeli miydim bilmem ama
Titrerken yaprak dalında
Son deminde güzün
Elimde, avucumda kalan
Bir görümlük yüzün
İlk anındaymış gibi
Sessiz ve içten
Gözlerimi açtığımda,
Maviliği kadardı gökyüzünün sonsuzluğu
Ve oyunun son perdesi kapanırken
Selamlıyordum bir kez daha
Mavilikten geride kalan onsuzluğu
Abı hayat içinde seyrederken
Gittiğinde mevsimlerden bahardı
Bir büyük hazan vurdu
Bahar gitti, dökülen gazel kaldı
Ruhum neşe ile dolar taşardı
Çaresiz aramaktan yoruldu
Uyku geldi, süzülen gözler kaldı
Ben sensiz bende ben iken
Gecelerde gaip olmuşum
Tekerrür düşler ile
Hasretinden düşüp çöllere
Mecnun olmuşum
Leyla’yı arayan gözler ile
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!