Erdek İskelesinde Şiiri - Haydar Okur

Erdek iskelesindeyim, seni bekliyorum
Gün batımı Marmara
Ufuk al kor olmuş alev alev yanıyor
Ve iskelede ben yanıyorum...

Ah! bir bilebilsen
Bir duyabilsen içimden geçen pusatlanmış umutları
Ya gelmezse, ya tutmazsa
Ellerine susayan ellerimi diyorum.

Erdek iskelesindeyim, seni bekliyorum
Dalgalar küçülerek tükeniyor önümde
Ilık bir rüzgar esiyor Marmaradan
Ve yolcular birer birer çekiliyor
Yapayalnız kalıyorum/ Sen yoksun

Erdek iskelesinde ben, seni bekliyorum
Martılar da kanat çırparak uzaklaşıyor benden/
Bir özlemdir ki sorma gitsin
Alev alev içime doluyor
Ve seni soruyorum her geçenden

Erdek iskelesinde seni bekliyorum
Delişmen bir bun çöküyor içimin derinliklerine
Gözlerim bulutlanıyor
Ellerimce titrek bir bekleme duvarı oluyorum
Ne olur gel artık, tut beni ellerimden

Erdek iskelesinde seni bekliyorum
Güneşin en son alevini de yutuyor Marmara
Son yolcu da uzaklaştı bak, iskeleden
Martılar yuvaya çekildi,
Suskunlaştı Erdek, uykuya dalıp gitti insanlar
Ben hala seni bekliyorum

Erdek iskelesinde bir garip yolcu
Aya, yıldızlara, Marmaraya sorar seni
Bir suskun çığlıktır içinde yankılanan
Düşer umutsuzluk girdabına
Ve günün ilk ışığında gözden kaybolur