Erdal Kartal Şiirleri - Şair Erdal Kartal

Ar, namus desenli yorganlar altında, Girip, bir arzunun koynuna, Günahlar işliyorum rüyalarımda. Hiç utanmadan sıkılmadan, Yüzüm bile kızarmadan. En masum halimle kalkıp sabah, Gülerek aynada kendime göz kırpıyorum. Bu rüyaların suçlarını İkinci şahıslara yüklüyorum. Rüyamda bazen Trenler gelip geçiyor önümden Dumanı beyaz, kendi beyaz trenler Yolcuları hep tanıdık, Aşina olduğum dost yüzler. Bilmem ki neden, nereye bu gidişler. Bu ayrılık hüznüyle bitince uyku, İçimi kaplıyor bir yalnızlık korkusu Elim ayağım buz kesiyor Çıkamıyorum yataktan Tavanda bir noktada gözüm Eski dostları düşünüyorum. Kuş gibi uçtuğumda oluyor, Uçarken düştüğüm de Bilmediğim bir şehirde oluyorum bazen Biriyle çay içiyorum, bir kır bahçesinde Ben bir şeyler anlatıyorum O dinliyor sadece Tam öpmek üzereyken Saatlerin zemberekleri boşalıyor Uyanıyorum aniden. Çekip yorganı başıma Eski aşklarımı düşünüyorum. (Erdal KARTAL -Ankara-2012)

Hoyrat eller dikmiş beni, çorak toprağa
Ne güneş kar eder,
Ne de su bana.
Ne nar gibi çiçek açarım
Ne de badem gibi
Erken yeşillenir yapraklarım.

Ona Lemloğlu Mehmet derlerdi
Sabahtan akşama çekiç sallar,
Demir döverdi.
Gözleri çakırdı
Biraz çağla yeşiline çalardı.
Ellerindeki nasırlar

Bahçede başköşedeydi yeri.
Önce yeşilken sonra kırmızıya dönerdi yemişleri.
Kehribar tespihlere benzeyen
Ufak salkımlarla dolardı dalları.
Nazar değmesin, kimse görmesin der gibi
Salkımları saklardı yaprakları.

Benden Geriye
Siyah beyaz birkaç resim
Kalmalı albümlerde sadece.
Bir akşamüstü görünmeden,
Hoşça kal demeden kimseye,
Alıp başımı sessiz sedasız

Adı candı, canandı
Dün gece gelip ansızın
Gönül kapımı çaldı.

Gelen sanki
Eski bir dostum,

Yılkı atlar gibiydim.
Koşar giderdim
Güneş’e doğru dörtnala.
Ne güneş batardı,
Ne de ben yorulurdum.
Yelemde rüzgar şarkılar söylerdi