Erdal Şiiri - Abbas Paksoy

Erdal
Çileler, senin belalı yoldaşın.
Garibanlık, halis göbek gardaşın.
Ellerinle, ayakların sırdaşın,
Her yüze güleni, dost sanma Erdal.

Daldan dala uçup, şer’e konarsın.
Sen yaşamayı, beleş mi sanırsın.
Söylenen sözlere, çabuk kanarsın.
Her yüze güleni, dost sanma Erdal.

Sen de yiğitsin, efesin kendince.
Oturup düşünürsün, ince, ince.
Hep, sonumuz, ölüm değimli sence.
Her yüze güleni, dost sanma Erdal.

Nice naneleri, koydun kazana.
Varıp sarıldın, kocaman hezana.
Küfürleri basan, sana kızana.
Her yüze güleni, dost sanma Erdal.

Hiç kötülük taşımazsın, içinde.
İki avrat, zor olur geçimde.
İlla, bir Haydar dolanır, elinde.
Her yüze güleni, dost sanma Erdal.

İpliğini çeksem, çıkar mitilin.
Vallahi de, yanmaz olmuş fitilin.
Paksoy’um diyor, kurutma çetilin.
Her yüze güleni, dost sanma Erdal.