Erciyeste Kar Olsam Şiiri - Ramazan Işık

Temmuzda Erciyes'te kar olsam, buz gibi.
Örtsem koca dağı, köşe bucak.

Eriyip aksam ılgıt ılgıt.
Kor düşmüş yüreklere,
Baharda patlayan göz olsam.

Ordan, ovaya insem.
Sarımsaklı Suyu'nu tersine çevirip,
Bünyan'a uğrasam.

Anamın ellerini öpüp,
Hayır duasını alsam.
Bir de selam koysam cebime Zülfi(annem) 'den.
Zamantı çayına karışsam,
Köyümün derelerinden geçip.
Seyhan'a ulaşsam çalkalanıp, köpürüp,
Adana'da Hasret(babam) 'e kavuşsam.
Ellerinden öpüp, incitmeden,
Yüz sürsem toprağına.
Selamını iletsem Nazlı Yari'nin.

Göz yaşlarını silsem, yarasına merhem olsam.
Anasından bir beyit okusam, baş ucunda,
Fatiha'dan sonra.
'Ne yatıyon aslan oğlum,
Yiğit yaylasına çıkar'diyor, Uzun Hapba desem.

Kalkarmı bilmem, bunca zamandan sonra.

Başındaki, kurumaya yüz tutmuş
Çam ağacını yeşertsem, yeni umutlarla.

Akdenize karışsam, yarama tuz bassam.
Acılarımı dindirsem.

Buhar olup göğe çıksam.
Bir tan vakti, şebnem olsam,
Gül destesinin üstünde,
Sevgilinin dudaklarına dokunmak için.

Ramazan Işık