Erciyes ve sen Şiiri - Önder Öztürk

Bu şehri kuşattığında düşsel oyuncağım,

Yalnızım ben, kırılgan sonbahar yaprağı gibi.

Yüreğimin en kuytu illerinde iken tan zamanı

Al canımı, al al ki,

Bir kez daha kahramanlar türemesin,

Acımasın bağrım

Ve çocukluğum...

Kundağımı eksik etme

Dizi yamalı,

Eli yüzü yara bere

İhtilal yıllarının metropollerinde büyüyen çocukluğum...

Kefenimi eksik etme

Soluma düşürme acılarımı

Ve gençliğim,

Köyümün en elma şekeri esişli dağlarında

Yarım cümlelikte olsa sevda cümlelerim

Dağlarında vuruşsun bir kahraman gibi

Bir şehit edasıyla,

Erciyes' te vurulsun,

Kudursun Kayseri!

Göz perdelerimi aşındırırken yarı uykulu anlarım

Satır aralarında gezindi, gezindim ağır yaralı halimle

Rüyalarım sökülürken yüreğimden

Tüm ışıkları söndü bu şehrin

Ve bana kalan mülteci zamanlar

Karanlıklar,

Yarım dualar,

Göçebe bir hayat...

Yılmış bir beden geceye akarken,

Rehin düştüm sevda cephelerinde,

Kürtaja direnemedi aklımın en senli köşeleri.

Erciyes' de, sıla naz evvelinde iken sen

Üşüyen yamalarımı delip geçti yokluğun

Varlığın mana buldu fakirliğimde,

Aç yattığım gecelerde...

En üşüyen hissinle üşüdüm

Gel ört üzerimi teninle

Yaralarımdan kan akıyor

Bırak aksın terin

Üşüyorum tan vakti ulaştığında

Üşüyorum Erciyes' in üzerine nur yağıyor.

Önder ÖZTÜRK

12 07 2009

PAZAR

04:23