Erciyes Ve Ben Şiiri - Yusuf Doğdu

Söyle Erciyes söyle,
Sen yalnız,ben yalnız.
Kaderin cilvesi mi bu?
Bu mu Ortak yanımız?
Başından eksilmez,
Tipi...kar.
Benim gönlümde ise,
Buz tutmuş umutlar.
Yalnızsın den de.
Dik dumanlı başın olduğu halde,
Muhtaçsın yine de,
Bir çobanın yanık kaval sesine,
Ve bir kuzu melemesine.
Bende muhtacım ben de,
Bir çift tatlı bakışa,
Ve bir tebessüme.
Sende kar vefasız,
yatağını sele verir.
Bende yar vefasız,
Bana binbir çile verir...
Sen şanslısın yine de.
Güz geçer,Kış biter,
İlkbahar gelir.
Yaylaların keven,kekik,
Çiçeklerle süslenir.
Sarıgöl'de Güzeller'de
Çadırların kurulur.
Yaz Geldimi Tekir'de,
Türk dünyası senden sorulur.
Ama... yinede bitmiyor derdin.
Eksilmiyor başından kar,boran.
İşte bu yüzden,
Herkes sana hayran.
Şükret haline Erciyes!
bir de bana bak.
Söyle! Benim kimim var?
Var mı? Halimi soran.
Sen: Dağların şahısın.
Ben:Zavallı gariban.