Erciyes ekspresi Şiiri - Ahmet Ayar

aşk, bir zamanlar
Erciyes ekspresiydi,
binilirdi demirden arabaya,
dönerdi tekerlek
Şakirpaşa garından,
biletsiz yolcular indirilir
Şehitlik’te, Yenice’de
duyulur bir ses
vişne, kayısı, şeftali
belli ki satıcı
koyulmuştur işine,
dar tünellerden geçer
Pozantı’da serinler
kızgın vagonlar,
gül yüzlü beklerdi
Bor akşamlarında
efsunlu bakışlarla …
aşk platonik,
bir de melankolikse
sevdan,
götürür uzaklara
derinlere,
orada bırakır uzun süre,
sonra getirir yine
yalnız odalara,
sessiz duvarlara …
sadece sen,
yalnızlığımı hiç göremeyeceksin,
sen, gelsen gidecek
gelmesen, hep benimle gelecek
hasret kalacak …
Sular'ını içsem sönmez bu yürek yangını Adana;
Mahfesığmaz'ını özledim Kiremithane'ni
bilemedim ki güzel; kiremette buz musun,
gelin misin kızmısın?