İnsanın insanda kalmamış değeri
Gönül verse bitirirler nefesini
Kalmamış vicdan, içlerinde ürperti
Kararmış yolları, azmış nefisleri
Yamyam gibi her biri beynimi yedi
Benimde görür mü
Gözlerim güneşi
Aydınlanır mı
Ufkumdaki karanlıklar
Zamanın geçip
Gittiği gibi
Yabancı bir şehrin
Yabancı sokaklarında
Başka bir kimliğe büründüm
Buruk hislerin
Ve sıkıntıların dışında
Kendime yeni bir dünya kurdum
Geçmişi oda arar hüzünlü
Geleceğe bakamaz karanlıktır günü
Sende onlar gibi tükettin ömrünü
Soldurdun daha açmamış gülü
Sanma yardımı olur dostların
Bir meçhul yolcuyum ben bu yollarda
Gel yolumda yoldaş arkadaş ol bana
Kadermiş yollar katlanmak gerek yazgıya
Burnumda tüter artık hasreti dağlar ardında
Gönlümde sen aklımda memleket
Sevmek yanlızlıksa
Zincir vurun sevdama
Seni arzularken
Yoksun yanımda
Çıkar savaşı değildi bu
Hayalin gözümün önünde
Uyuyamamıştım günlerce
Bu sevda bittide
Hayatım girdi düzene
Oysa göz bebeğimdin
Sevmek güzel şey de...
Birde kıvrandırıyorsa peşinde
Sevdiğinden uzak kalmaya
Dayanamıyor insan
İşte o zaman
Kalmıyor derman.
Sevmelerden korktuğum
Kıyamadığım yüzüne bakmaya
Sensin şimdi durup
Gülen karşımda
Hep yüzüne bakmak istedim
Kaybolmasın diye eşgalin hafızamda
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!