Bir vakit otururken vapurda
Bir sultan kadar vakûr ve güzel,
Fakat haylice yoksul ve kederli
Bir kadın duruyordu karşıda:
İçimi hüzün sardı,
Uzattım ellerimi kalbindeki ateşe
Yandı gözlerim görmez oldu,
Alevi, sardı bahçesini gönlümün
Tutuştu hep kuruyan güller…
Çek ne olur gözlerini üzerimden,
Günbatımı yaklaştığında
Önce hafif sararır,
Kızılca bir hüzne bürünürsünüz sonra,
Seyre daldığımda sizi
Ne kendimi bilirim,
Ne de hüznüyle dünyayı.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!