Er Ya da Geç Şiiri - Gürcan Gürbüz

Mezarlıktan içeriye giriyorum
Birden tüm vücudum irkiliyor
İlk kez geliyormuş gibi çekiniyorum
Şöyle etrafı bir süzüyorum da
İnsanlar kendilerince bir uğraş içindeler
Ortalıkta her yaştan insan dolaşıyor
Kimi mezarların üzerini temizliyor, yıkıyor
Kimiyse çiçek dikip dua ediyor
Ağlayıp sızlananlar, kendi kendine söylenenler
Bir kenara çöküp derin derin düşünenler
Ana babasını, çocuğunu, sevgilisini kaybedenler
Diğer tarafta gayet soğukkanlı insanlar
Ağır kendinden emin, metanetli
Belli ki artık alışmış
Alışmasa bile elden gelen bir şey yok
Yavaş yavaş dolaşıyorum
Etkilenmemek duygulanmamak elde değil
Bir gün; bir gün mutlaka ben de ölaceğim
Acaba yalnızca bayramlarda mı hatırlanacağım
Mezarlığın yukarılarına doğru çıktıkça
Büyük bir sessizlik çöküyor etrafa
Hafif bir rüzgar, ağaç hışırtıları, birkaç cılız kuş sesi
Çeşmeden ara ara düşen birkaç damla su bile İçimin ürpermesine yetiyor
Daha on bilemedin yirmi senelik mezarlar
O kadar bakımsızlar ki
Çoğunda isim bile yok, üzeri ot kaplı
Aşağılar ana baba günü iken burada yalnızca ben ve rüzgarın ürkütücü sesi var
Demek ki zaman geçtikçe her şey gibi
Onlar da sahipsiz yalnız kalıyor, unutuluyor
Artık dönüş vakti geldi
Kapıya doğru yaklaştıkça yeni mezarlar ilişiyor gözüme
Kim bilir belki bir ay belki de bir hafta önce
O da bizler gibi yiyor, içiyor, geziyordu
Korkmak gelmiyor artık içimden
Sıramı bekliyorum ben de geriden
Kapıdan çıkarken geriye doğru bakıyorum
Biraz sonra bunları mutlaka hatırlayacağım
Topraktan geldim, toprağa döneceğim
Ne zaman bilinmez ama
Artık sıramı bekleyeceğim