Er Meydanı Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Bitmeyen mücadelede yoksa eğer neticede değişiklik,
Demek gerekiyor insanda, değişik bir kişilik.
Fakat mümkün mü? Can çıkar, huy çıkmaz derler,
İnanan bir insanda adaletsizlik ne gezer.
O hep doğru, o hep muntazam, hep zayıftan yana.
Heyhat! O da bazen bıkıp, hasretlik çeker musalla taşına.
Takdir-i ilahi imiş kimine az, kimine çok vermek.
Bir sınama imiş insanları, hayat bir imtihan demek.
Olmuyor lakin her mücadelenin sonu bir çıkmaz.
Düz bir yol beklenirken gelecekten, azim kırılmaz.
Kırılmaz amma, o ümit denen ışığın fer’i,
Azalacak elbet, üst üste eklersen ümitleri.
İsyan mı? Haşa.....Değer mi bu imtihan salonunda! .....
Hani demeden de edemiyor insan, bir başka şartta,
Sınasa yine. Şöyle bir düzen bir intizam vererek.
Yaklaşmak, ulaşmak için elbette bir yol gerek.
Hangi mihverden gidilince iyi bir netice,
Bilinmiyor ki, hepsi bitince sonunda yeisle.
İşte o zaman, istemeden de olsa soruyor insan,
Neden er meydanında yoksun kalıyorum kılıçtan?
2.6.1988/İstanbul