Er Kişi Niyetine Şiiri - Leylâ Usta

Doğduğu an sancılı bir ömrün
Gölgesi düşecekti
Çığlıkların aksi sedası yüzüne.

Çapraz sorgular arasında büyüyen
Kimliksiz bir yaşam
Göz alan pembe rengine inat
Soluk bir siyahla yazılacaktı adı.

Kader dedikçe insan
İnanacaktı el yazması yazgısına
O, zamana nakış nakış hayallerini işlese de
Ebemkuşağının yedi rengini
İğne deliği umutlarından geçirse de
Kaderi bir mıhla çizilecekti alnına.

Alın ortası fay hattı
Göçük altı aşk
Dokunmak ona yasak!

Kanadıkça yarınları
Yaralarına tuz basmayı
Yoruldukça nefesi
Nefessiz ağlamayı
Islandıkça yanağı
İç sesiyle yanmayı
Küstükçe gamzeleri
Maske arkası
Saklambaç oynamayı öğrenecekti

Sobelendikçe (k) adı(n)
Soy/(k) adına hükmünü
Müebbet olarak biçecekti.

Yüzü hüzne
Hüzün yüzüne çizilmişti bir kere.

Soyunu çoğaltacak kendini er sanan kişi!
Hüküm sende
Sen de sonunda “er kişi niyetine”
Boyun eğersin asıl hüküm yerine!

-Ve son söz hep aynı yerden söylenir-

“Benim adım (k) adın”