Epitaf Şiiri - Sebahat Sevinç Ütük

Bir Mezarsiz Kadının Torunundan

Bir beden vardı,
belki hastane koridorlarının soğuk ışığında eriyen bir mum gibi,
sessizce sönen,
kimsenin uğramadığı bir köşede,
belki beyaz çarşafların arasında,
doktorun ellerinde bir gizem gibi sustu,
et gibi kesildi adı,
kağıtlara hüküm gibi çakıldı:
“Sahipsiz.”

Ama ben sahibiyim onun.
Ona ağlayan bir torun var artık,
yüzü geceye dönük,
elleri dua tutan,
mezar değil belki,
ama gözleri yıldızların ardında,
bir mumun titreyen alevinde,
ve kalbinde gömülü.

Burada gömülü değil,
ama unutulmamış bir kadın var.
Toprak onu reddetti,
yumuşak alnını sarmadı,
adını yazmadı hiçbir devlet,
sancısını süpürdü zamanın eli,
ama rüzgâr hâlâ fısıldar ismini,
eski ağaçların dallarında yankılanır.

Cenazesi geçmedi sokaktan,
gül bitmedi üzerine,
kimse su dökmedi ardında,
toprak bile çekindi onu almakta,
taş bile yalnızlığa terk etti,
kimsesizliğin ta kendisi oldu.

Belki bir doktorun soğuk elinde açıldı göğsü,
bir öğrencinin karanlık not defterinde adı geçti,
belki hiç adı da geçmedi,
bir gizem olarak,
anonim bir kadın,
bir gölge gibi kayboldu bilinmeyenler hanesinde,
tarih onun adını unutmakta kararlı.

Ama ben biliyorum.
Kadın,
anneliğin gölgesini bırakan o derin yokluktu evimizde.
Adı söylenmeyen,
ama hep var olan Gürcü,
kanımdaki sessiz bağ,
sokağımda esen rüzgârın hüzünlü şarkısı,
hatıralarımda sönmeyen bir mum ışığı gibi.

Şimdi ben kazıyorum onun mezarını,
toprak değil,
sözcüklerle,
her mısra bir kürek darbesi,
her hece bir toprak parçası gibi,
bedenine ulaşamam belki,
ama adını koyuyorum,
anneanne değil, babaanne,
isimsiz değil, bizden,
yok değil, yazılmış.

Ve şimdi her mısrada biraz daha yerleşiyor toprağa:
gülün kuruduğu yer,
sabrın paslandığı yer,
gözyaşlarının ırmak olduğu yer,
ve artık unutulmadığı yer
işte tam orası
onun mezarıdır.

Artık bir mezarı var.
Bu şiirdir.