Epigraf Şiiri - Deniz Ercivan

.

uzun uzun yol aldım
yaşam denen bu serüvende
gittim meşeler boyu...
saçları limon kokan aşklarımda oldu
yüreğin kıyısına
meşin düşler yazdıran da

kimisinden toprağım gülsuyu koktu
kimisiyle ardakalan günleri
gerip uzun çardaklara
üzüm üzüm demlemek istedim
ama hepsinden sadece dilim kamaştı

pıtrak yürüdü eteğime dar patikalar
kül kül baktım geçmişin delikanlı uçurumlarına
kavruk kestane diye geçti de
tutanaklara yaşamın adı
ben avuçlarıma limon kokularını hüzün bildirdim

beni hep kuş bakışı geçti globus
ben globusu çocukların aç gözleriyle
kalpağı düşüktür başımın o yüzden
emeğin gözleri ondan kanlı

birileri peltek ninniler söyleyerek
birilerinin genzi çürümüştü
oysa işsizliğin soluğundan
birileri birilerinin yarınlarını çalıyordu
savaşlar ve savaşanlar içinse
hiç umut yoktu!

kalemi kanla açtım, hoyrat vurdum ellerimi
sürdüm kendimi üstüne dünyanın
karıştırdım, karıştırdım tüm ceplerini
ülenecek bir masal kalmamıştı
çokça ağlattım şiiri

gizlice karanfil yedirdim çocuklara
oba bulutlarla besledim kendimi
sonra döndüm
dövündüm ıslak ıslak
gecenin örtüsünde hala durur tükürüğüm

o zamandan beri dilimde hep şiir kıskaçlı
durup durup kemiriyorum kendi ağzımı