Evimin salonunda,
yemek masamızı dolduran dağınıklığın kenarında
devam ediyor anlam birliğine varamamış aklımın seyahati
ve bulduğunda intizamım yerini
belirginleşiyor usulca,
öngörülemeyen bir yaşamanın
parlak arzusu...
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta