Enver Türküsü Şiiri - Serdar Akkoç

(Samet Bozkurt’a, Oğuzhan Murat Öztürk’e
ve nice Enver yüreklilere ithafen…)

Soy ağaçlarını yorma boşuna,
Kökenim, kütüğüm Enver’dir benim!
Salıncak kurmuşum çatık kaşına,
Çadırım, otağım Enver’dir benim.

Bebeler “Enver” der kundaklarında,
Neneler ahd’eder adaklarında,
İttihat türküsü dudaklarında,
Çetelem, çentiğim Enver’dir benim.

Anılar dolusun; Anadolu’sun,
Kahraman Yabgusu Yüce Ulusun.
Anamın duası üstüne olsun,
Soframda katığım Enver’dir benim!

Örülmüş öyküsü bin bir çileden,
Şehinşah ırkımın önünde giden!
Bir daha ses versen Çanakkale’den?
Yazgısı yitiğim Enver’dir benim.

Kalpağım! Tespihim! Süngüm! Cepkenim!
Geçmişim! Kuşağım! Soyum! Kökenim!
Ey benim göynüme mıhlı Cevşen’im
Muskamda betiğim Enver’dir benim!

Enver’im kıyama durursa şayet;
Seccadeye döner kırk bin memleket.
Tespihata durur divan-ı devlet,
İzanım, mantığım Enver’dir benim.

Mesken bildirmekse çağın şiarı;
Bizim meskenimiz Enver Dağları!
Nakşettim Âlemi, baştan yukarı;
Şiirim, bitiğim Enver’dir benim.

Çeğan Tepesi’nde siperlerimiz,
Şehadet namlusu içerlerimiz,
Kınına sığmıyor Hançerlerimiz,
Namluda tetiğim Enver’dir benim!
Kökenim, kütüğüm Enver’dir benim!