Enkazın Altında Kaldı Şiiri - Erberk Pullu

Elalem gezmeye giderken aya
İlimizden köye biz kaldık yaya
Kayboldu haysiyet utanma haya
Arımız, enkazın altında kaldı.

Tarifi olmayan bambaşka acı
Baş eğildi, düştü kralın tacı
Ana, baba, oğul, ağabey, bacı
Yârımız, enkazın altında kaldı.

Uğruna bir ömür, yere serilen
Candan bile fazla kıymet verilen
Parça, parça, kuruş kuruş derilen,
Varımız, enkazın altında kaldı.

Saatler gün olup geçti üstünden
Üst el atsa, kaldırırdı üstünden,
Emir beklenirken üstün, üstünden
Erimiz enkazın altında kaldı.

Gördü, aramızdan çıkan birimiz
Kasten saptırıldı bizim yerimiz
Can havliyle kurtulsada serimiz,
Gerimiz enkazın altında kaldı.

Bize düşman dedi, dost olan eli
Takkesi düşünce, göründü keli
Nur saçtı, uzanan namahrem eli
Pirimiz, enkazın altından kaldı.

Vicdan, üstün geldi inançtan dinden
İnançsız çıkardı, düştüğün inden,
Ne insanlar varmış gördün ki, senden
Sırımız enkazın altında kaldı.

Yardım için çıkıp, yola koyulan
Yarı yolda durdurulup soyulan
Tekerinin altı, hepten oyulan,
Tırımız enkazın altında kaldı.

Elde kırık bir saz, hazin bir ağıt…
Beton sandığımız, meğerse kâğıt
Erberk derki, köşkü sarayı dağıt,
Dirimiz enkazın altında kaldı.