Enkazdan Çıkmış Çocuklara Aşk Masalları

“Hey eskici hadi beni de al, heyecanlarım dahi eskidi.” dediğim
Vurdulu kırdılı, son derece çirkindi’li vakitlerdi
Kalan eşyalarını toplamak için kapıma dayanan Geçmiş’im
‘Dağınık halde bırakmalı bazen de…’ telkinleriyle
Senden bana yad olan dünlerimi kolilere yerleştirirken
Gelecek zaman kipinde hep bir aksaklık hali
Tasmasını zorlayan evcil ve de insancıl acılarımda
Hep bir ‘ne oldum deliliği’ teşhisi mevcuttu
Ve bu büyük şüpheler yarınlarıma indirilen en ağır darbelerdi…

-Ben çok da hayalperest olamıyorum, hayal kurarken bile…
-Susar mısın? Bu toplumsal eylemi gerçekleştirebilir misin? Tamam, sus o zaman!

Hani kibrit çöplerinden inşa edilen minyatür evler vardır ya
Onların imarında daima es geçilen o yangın merdiveni gibi varlığım
Yani yanacağız ulan, hiç mi hiç kaçarımız yok!
Gencebay Baba da gücenmezse eğer bu uyarlamaya
“Hatasız kül olmaz, hatamla yak beni! ” diyorum da ben
Arabesk bir ritmi oluyor böyle apansız anlarda, kalp atışlarımın
“-Sen ey, kaderimin ağlarını örenbayan!
Bana reklam dünyasının bir oyunu mu bu? ” esprileri güldürmüyor
Güldürmüyor beni, vazomdaki suni güllerin bahar müjdeleri
“Ne duruyorsun öyle benim gönül bahçemde tembel tembel
Kalk da gül der; eminim gül der ki o vakit sana;
Dikenim dahi senin elin kadar batmaz benim etime
Bilir misin ki bir çiçeğin iç kanaması, kırk kıyametten beter! ” benzeri
Özüm kadar derinlerde kıtalar yazayım desem, kalemim varmıyor!
Kıt’a dur, Asya burada müsaade istiyor sanki öykümüzden
‘Yokya’ diye isimlenen bir Uzakdoğu ülkesinde
Fotoğrafımı alıp karşına oturtursun belki gün olur da
O güne dek kıtaları birbirinden tamamen ayırıyor İstanbul
Değil tsunami etkisi yaratan sevişmeler
Bu şehir artık, en ufak sarsıntılı aşklara bile köprü olmuyor!

Hatırlar mısın sen de, teninle ilk tanışmamızı
O straplez kesim gecede, aşktan mezuniyet balosunda
“Bu dansı bana katleder misin? ” demiştim tebessümüne
Acaba dilimi terbiye edebilecek miydin, anadilinle?
Ben soruma yanıt bulamadan daha, dış sesler birden yükselmiş
Fikrim belinden aşağı doğru inişe geçmişti
Tenin en sevdiğim müzik enstrümanıydı düşünüldüğünde
Ve ben onun virtüözüydüm bir anlamda
Konçertomuz dinlenmişti o gece sürekli, tek nota kaçırmadan…

Belki tüm bunları anımsamanın nedeni, çat kapı evime gelen Geçmiş’ti
Fakat son derece güzel’di, seni bir nebze de olsa zikredebilmek
Evet sevdim, tarihin boy aynasına sırlanmış bir kadını çok sevdim
Senin güneşlerin daima ruhuna battıysa, çölün suçu ne?
Bıçaklar kanına dokunduysa daima, günahı var mı katilinin
Haklısın beni bizzat ben kendim öldürdüm, canice
Lakin şüpheliyi aramızdaki uzaklıktan dolayı teşhis edemedim
Sen de herkese benzeyecektin, bunu göz ardı edemezdim tabii
Yüreğim ceset müzesi, dilersen ulaşabilirdin tarihi eser sayılan hislerime
Gölgemde bulunan gizli bir geçidi kullanarak...
Adınla şifrelenmiş, özgürlüğümün ahiret sırrı ibareli çekmeceleri
Benim adım mı, adım sen’sin!
Ne desem ne işitsem de işte, yalnızca seni sevdim
Açığa çıkarırcasına, binlerce yıldır inkârdaki bir cinayeti…

-Koluma gir küçük bir çocukmuşum gibi, enselenmeyeyim yüreğindeki o korkunç kalabalıkta...
-Elbette, kendi katilini kanundan saklamaktır biraz da sevmek! Hele ki seni sevmek, adalete büsbütün ihanet demek!