Enkaz Yüeğim... Şiiri - Nevin Akbulut

Enkazlaşmış Yüreğim..
Her gidenin ardından biraz daha yıkılmış..
Şimdi o enkazın içinden ufacık bir boşluktan
Güneş sırıtıyor yüzüme…
Ben O Güneş’le Her Gün biraz daha yeniden doğuyorum..
Ve Ben biraz daha yükseliyorum…

Yüksele yüksele ayrılıyorum vedaların arasından..
Yüreğim Sema’ya değiyor..
Hoşça kal’sız Gitmeler bile alçaltamadı yüreğimi..
Vedalar hep eksik kaldı Bana,
Hep Yarımdı..
Ben her yarımda biraz daha bütünleşiyorum…

Sevmek ne zordur sevgiye muhtaçlar için…
Ben bu zorluğun içinde Sevdim Seni..
Sevdikçe eksildim, Sevildikçe yarımlaştım..
Ömrümün semaverinde demledim Yokluğunu,
Demledikçe içtim.. İçtikçe demlendim..
Şimdi gözlerin koyulaştı, içmeye gidiyorum…

Bağlandıkça bu Güneş’in sıcaklığına, üşüyorum..
Ve çaresizleşiyorum.. Olmadığın her yerde..
Olmuşsun gibi hep, varmışsın gibi,
Yalana yakın bir şeye inandırıyorum kendimi..
İnkarım faydasız.. İnkar ettikçe çoğalıyor yalanlarım…
Yalanlar çoğaldıkça ben azalıyorum…

Güneş’in doğuşuyla yeniden hayat bulan ben,
Bitiyorum yalanlarına..
Sen çoğaldıkça gecelerime, ben azalıyorum sabahlara..
Güneş’e yetişemiyorum, doğamıyorum..
Kendime kalmadığım Sendeyim hep ben…
Sana kaldığım her yerde eriyorum…

(Beş-Ocak-İkiBinOnİki*16:50)