Enkaz Hayatlar Şiiri - Murat Ağır

Bir tren istasyonunda iki kişi;
Biri giden, diğeri geride kalan
Gidenin hali perişan, dağılmış saçı başı.
İsteksizce atıyor adımlarını, ağır ağır.
Ve yaşlı gözlerle izliyor gideni geride kalan.
İsyan ediyor hayata, sessiz bir çığlıkla.
Aniden irkiliyor giden, çığlığı duyarcasına.
Oda biliyor çünkü
Gitmenin de, gideni izlemenin de zor olduğunu.
Acı bir çığlık gibi, çaldı tren sirenini
.Ayrılık vakti geldi artık, işte o en zor an.
Duruyor giden ve son kez bakıyor ardına.
Son kez geliyorlar göz göze.
Ve son kez bakıyorlar birbirlerine.
Bir tren istasyonunda iki kişi;
Biri giden, diğeri geride kalan
Tren hareket ediyor
Ve koparıyor iki yüreği birbirinden.
Dışarıda yağmur yağıyor, sağnak sağnak.
Ve gök gürlüyor, kulakları sağır edercesine.
Biliyor aslında giden, yağanın yağmur olmadığını.
Hem de çok iyi biliyor,
Gökyüzünden gelen sesin yârinin çığlığı olduğunu
Biliyor işte, belki de hissediyor.
Düşen damlaların sevdiğinin gözünden süzüldüğünü
Olduğu yere yığılıyor geride kalan.
Dayanamıyor yaralı yüreği bu gidişe.
Teselliyi elindeki fotoğrafta arıyor.
Ama olmuyor, tenine değmek gibi.
Olmuyor işte, kolları arasına alıp sarmak gibi.
Olmuyor, olmuyor işte,
Gül kokusunu içine çekmek gibi.
Bir tren istasyonu iki enkaz hayat;
Biri giden, diğeri geride kalan...