Enkaz Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Caddeler, yürümek için yaptığımız caddeler,
Üzerlerine dökülmüş molozlarla kapanmış,
Sonu karanlık, barut kokan, yıkık caddeler.
Üzerlerine tehditkâr duvarların sarktığı,
Hayallerle, ömürlerle tuğla tuğla örülmüş,
Taş üstüne bir taş konup yükselen caddeler.
Enkazın arasında köşe bucak koşan fareler,
Çocuklardan tek bir tahıl, küflü peynir kapıyor.
Çocuklar aç, çocuklar susuz, fareler huysuz,
Caddenin sonunda karanlık duman bulutu,
İnlemeler taze bombalanmış bir Google enkazı,
Teknolojik bir zafer kazandık diyorlar “Earht’ten,
Ve sabah ezanı yarısı bombalanmış minareden.
Kadınlar, ihtiyarlar, hastalar ve çocuklar,
İnayet ve Nusret diliyorlar Kadir Mevla’dan,
Bir çocuk “şikâyet edeceğim sizi diyor Allah’a”,
Açılan gök kapılarından maveraya giderken,
O çocuk zafer götürüyor insanlıktan Allah’a,
O çocuk eli oyuncaklarla dolu aptallara bakmadan,
Bakmadan o çocuk şeytanın oyuncaklarına,
Geldiği gibi günahsız giderken Allah’a,
Meydan okumaktadır çarpılmışların oyunlarına.
Geceler uzun ve soğuk ve korkunç ve iğrenç,
Aylardır, yıllardır sıcak görmemiş bedenler,
İlaç görmemiş hastalar, gülememiş bebekler,
Her patlamada titreten medeniyet ritimleri,
Ve sokağın ana yok baba yok yetimleri,
Yedi yıldız otellerde sızlayan vicdanlar var,
Hepsinin refahında azar azar artışlar,
Damla damla doldukça kan fıçısı hesapla,
Barış getirecekmiş diyorlar ibn-i hüseyin,
Ve mabeyni mübarekeden de; vicdanı telin.
Tamam, olunca ayarı küresel emperyalizmin,
Haydi, siz de buyurun taksimi hisselerin.
Her lokmam bir bulantı yapıyor içimde,
Yaşamak mümin için ölümün içinde.
Yıkılmış caddeler kapanmış sokaklar,
Birkaç ceset kokmuş gökdelen enkazında,
Aslında gül kokusu var şehidin vücudunda.
Derin Ebu Cehil kuyularında kalan deliler,
Hürriyet Abidesindeyiz, Eiffel'deyiz sanıyor,
Semud’a ve Ad’a gelen bulutların ferahlığı,
Bu Bungy Jamping değil intihar çılgınlığı.
Toplanacağız o gün Yevm-i Arasat’ta,
Amel değil niyetler bile aşikardır orada.